Voor hun stichting In2Afrika zijn Jesse en Vincent Oberdorf op het Afrikaanse continent. Vanuit Ghana en Zimbabwe beschrijven zij aan elkaar wat er bij hen allemaal gebeurt en hoe het dagelijks leven van jongeren er uitziet. Lees hier mee met de verhalen die ze uitwisselen, en check Facebook en Instagram voor meer!
Hey Jes!
Mijn eerste bericht vanuit Ghana naar Zimbabwe. Mensen in Nederland, óók jongeren, zijn vaak verbaa
sd als ze alternatieve dingen zien of
verhalen horen over Afrika. Dingen die niet in het beeld passen dat ze van het continent hebben.
Je hebt een bepaald idee, en zonder beelden te zien die daarvan afwijken blijft dit idee ongewijzigd. Zo betrapte ik mezelf erop dat ook ik vooraf een bepaald beeld van Ghana had gevormd, en dat ik werd verbaasd door alle beelden die daarvan afweken. En steeds als ik denk dat ik iets begrijp, doorheb en écht zeker weet, zie ik weer iets dat al mijn conclusies tot dan voorbarig maakt..
Yo Vin!
Ik ben echt pas nét in Zimbabwe, nu een kleine week! In 2015 was ik samen met jou al een keer in dit land, dus hierdoor had ik al een aardig beeld. Vriendelijke mensen, heel erg hoogopgeleid, cultureel gezien enorm rijk, een fantastische natuur en ‘wildlife’ en het beste klimaat ter wereld. Dit alles klopt ook wel, maar ik moet je toch echt even iets vertellen. In 2015 hebben we misschien wel behoorlijk in een toeristenbubble geleefd hier! Omdat de mensen hier willen dat je het ultiem naar je zin hebt, zullen ze je niet snel ‘lastig vallen’ met de wat hardere zaken in het leven. Maar die zijn er wel degelijk!
Ghana is natuurlijk helemaal nieuw, maar je bent er nu al meer dan een maand! Hoe heb je die beelden waar je over schrijft moeten bijstellen de afgelopen tijd?
Laat me een paar voorbeelden geven. Hier in Kumasi, de tweede stad van Ghana, werk ik samen met de plaatselijke universiteit, de Kwame Nkrumah University of Science and Technology (KNUST). Ik had nog nauwelijks ervaring met Afrikaanse universiteiten, maar ik had me van KNUST (verkort tot UST als je meer casual wil overkomen) onbewust toch een voorstelling gemaakt van een niet al te grote uni. Blijkt UST 45.000 studenten te hebben, allemaal op één grote campus! De campus hier is eigenlijk een enorm park, en het is zo groot dat shuttlebusjes de studenten van A naar B brengen. Het heeft een winkelcentrum, een botanische tuin, een zwembad en twee stadions. Ik ben er al regelmatig totaal verdwaald. In mijn eerste week, toen ik toegang tot de Wi-Fi probeerde te krijgen, stond ik opeens in het data-center van de universiteit tussen tientallen zoemende superservers. En omdat alle studenten intern in dorms wonen, is er 24/7 leven op de campus.
Hmm, een bubble zeg je? Wat hebben we precies gemist dan, twee jaar geleden?
Ook ik zal jou een paar voorbeelden geven. Voor het onderzoek dat ik hier doe spreek ik mensen die zich actief verzetten tegen de huidige regering. Ondanks dat het behoorlijk gevaarlijk kan zijn om je hier openlijk te verzetten tegen de ZANU-PF, de politieke partij die aan de macht is, blijven zij zoeken naar manieren om dit te doen. Veel van deze mensen zijn heel erg jong, van dezelfde leeftijd als jij en ik, misschien net iets ouder. Waar wij een bestuursjaar doen of proberen een relevant bijbaantje te vinden, zijn bijna al deze activisten betrokken geweest bij de studentenvakbond, om te vechten voor betere kansen. De regering treedt echter keihard tegen hen op. Sommige studenten worden zelfs van de uni afgekickt!
Gisteren ging ik een Zimbabwaanse simkaart kopen en raakte ik aan de praat met Winston, de jongen die mij hielp. Hij was supergeïnteresseerd en vroeg wat ik precies in Zimbabwe kwam doen. Zelf had hij psychology gestudeerd aan UZ (University of Zimbabwe). Werken in de telefoonwinkel was voor hem echter helaas niet slechts een bijbaantje. Het werkloosheidspercentage in Zimbabwe is al jaren rond de 90%(!!!). Winston had gezocht naar een baan, maar kon er niet een vinden. “En ik heb nog geluk gehad, er zijn ook vrienden van mij met een PhD die tomaten verkopen op straat.” Ik heb enorm veel bewondering voor deze mensen, die blijven doorgaan zonder al teveel perspectief op een goede toekomst. Hopelijk ontmoet ik de komende maanden nog veel inspirerende mensen in Zimbabwe.
Broer, ik schrijf je snel weer, hou je taai!
Wow, die mensen hebben we twee jaar geleden niet veel gesproken… De studenten hier lijken allemaal behoorlijk hoopvol! Ook in het vinden van de ‘gemiddelde Ghanese student’ heb ik echter flink wat keren te vroeg conclusies getrokken. Ghanezen zijn over het algemeen erg met religie bezig, en dit is terug te zien op de campus. Iedere avond zoeken op allerlei plekken op de campus groepjes jongeren elkaar op om samen te zingen en te bidden, en prevelen de pentecostals hun mantra’s tot diep in het donker. Ook zijn er regelmatig grote events op de parade ground van de uni. Daar vertellen bekende preachers hun verhalen voor grote groepen jonge mensen waar Nederlandse kerken jaloers op zouden zijn. In tegenstelling tot de Nederlandse kerk mag er gejuicht en gedanst worden, en dat wordt dan ook zeker niet nagelaten.. Toen ik nét had geconcludeerd dat de Ghanese en Afrikaanse studenten vooral met studeren en religie bezig waren, vond ik mijn ongelijk. Mijn vriend Ricardo, als Braziliaanse student een van de weinige Obruni’s op de campus, vertelde me dat hoewel het geloof een belangrijke rol speelt, en hoewel de studenten nauwelijks de campus verlaten, het leven binnen de campus-muren wel degelijk een andere kant heeft. Een week later nam hij me mee naar de Hall Week van de grootste dorm op de campus, Republic Hall. Iedere dorm organiseert één keer per jaar zijn Hall Week, waarin het zich presenteert met kunst, eten en vooral feest. Nederlandse studentenverenigingen zijn er niks bij! De hele dorm vol met feestende studenten, cocktailbars, hiphop-shows, shisha lounges, BBQ’s, en uiteraard een gekke dunking contest op het basketball court in de dorm. Geloven en losgaan gaat prima samen voor Ghanese studenten.
Veel succes in Zimbabwe, ik schrijf je snel weer, houdt mij ook op de hoogte!
Vincent.