Voor hun stichting In2Afrika zijn Jesse en Vincent Oberdorf op het Afrikaanse continent. Vanuit Ghana en Zimbabwe beschrijven zij aan elkaar wat er bij hen allemaal gebeurt en hoe het dagelijks leven van jongeren er uitziet. Vandaag het vierde deel. Lees hier mee met de verhalen die ze uitwisselen, en check Facebook en Instagram voor meer!
Harare, Zimbabwe
Hé Vin!
Ik schrijf je weer een berichtje vanuit Zimbabwe. De tijd gaat snel, over twee weken ga jij alweer richting 
Nederland! Laat me je nog even een verhaal vertellen van een tijdje geleden. Terwijl in Nederland op 27 april de verjaardag van Willem werd gevierd, was er hier in Harare een dag later pas een feestje, georganiseerd door de Nederlandse ambassade. Het feest vond plaats bij de ambassadrice thuis, in de enorme tuin bij het pand. Eerst was ik een beetje in dubio of ik wel moest gaan. Alleen op uitnodiging was het mogelijk voor iemand om zich op dit feest te mengen en er was zelfs een dress code: smart casual… Nu had ik in mijn rugzak niet veel dat daarop leek, maar met een oranje shirt en wandelschoenen was het wat mij betreft smart en casual genoeg: op naar het feest!
Daar aangekomen sprak ik met enorm veel leuke mensen! De consul van Cyprus en zijn zoon, die na de zomer in Groningen gaat studeren. Maar ook een Zimbabwaanse arts die jaren in Nederland had gewoond, vlakbij het Centraal Station van Amsterdam. Hij was één van de eersten die in 2014 naar het Ebola-gebied reisde! En een Zimbabwaanse mevrouw die eigenlijk niet voor de mensen kwam, maar voor iets anders: de hapjes. Er waren poffertjes, stroopwafels, bitterballen, rookworsten en als klap op de vuurpijl echte Hollandse kaas. Jij nog Koningsdag gevierd in Ghana? Ik spreek je snel weer!!
Jesse
Kumasi, Ghana
Hi Jes,
Altijd goed van je te horen. En goed om te lezen dat je lekker jezelf blijft te midden van de upper class in Zimbabwe. Blijft toch bizar dat er overal ter wereld feestjes plaatsvinden om ons koninkrijk te vieren. Zelf zat ik het grootste gedeelte van de dag in een bus, maar in tegenstelling tot de afgelopen drie maanden kwam Nederland de afgelopen tijd zomaar een aantal keer dichtbij!
Aan het strand in Busua pakte ik nietsvermoedend mijn rugzak uit in een van de huisjes van Busua Waves, toen ik in het Nederlands werd aangesproken: “Volgens mij heb ik landgenoten op bezoek”. Anti Gina, de 
eigenaresse van het nieuwe complex aan de oceaan, bleek met haar Nederlandse man bijna twintig jaar in Nederland te hebben gewoond. Nog maar net bijgekomen van het potje mens-erger-je-niet dat we bij Gina speelden, werd ik opnieuw opgeschrikt door bekende geluiden. Terwijl we net waren begonnen aan een rondrit door het Mole National Park, ving ik de onmiskenbare lokroep op van een speciale diersoort, die slechts zelden in Ghana wordt waargenomen: de Limburger! Achter mij ving ik twee uur lang talloze conversaties in het plat-Maastrichts op, in constante twijfel of ik moest laten merken dat ik alles verstond. Uiteindelijk werd ook mijn anonieme identiteit ontrafelt door mijn soortgenoten, alsof ze het roken. Ze zitten ook overal, die Nederlanders.
Harare, Zimbabwe
Hé Vin!
Ahhhh zul je net zien, LIMBURGERS! Ik ben er hier in Zimbabwe nog geen tegengekomen, helaas. Terwijl
ik mij het afgelopen weekend toch echt te midden van een zeer internationaal gezelschap bevond. In Harare vond de afgelopen week het Harare International Festival of Arts plaats. Muziek, dans, toneel, comedy en vele andere ‘performing arts’ vonden elkaar in het hartje van de stad, de ‘Harare Gardens’. Naast geweldige shows van Zimbabwe’s eigen Oliver Mtukudzi en Habib Kiote uit Mali (zeker een Youtube-search waard), was er ook een gedeelte op het festivalterrein waar vele creatievelingen hun kunsten vertoonden.
Hier ontmoette ik Robert, een beeldhouwer uit Harare. Ik vertelde hem over het onderzoek da
t ik doe, naar verschillende social movements hier in Zimbabwe. Robert werd even stil en vroeg of ik een momentje had. Helemaal achterin zijn kraam haalde hij uit een doos een speciaal beeldje. Hij noemt het ‘De Denker’. Het verbeeldt een Zimbabwaan die zijn leven overpeinst. Hoe kom ik deze dag door, hoe zorg ik voor mijn familie, wordt alles morgen iets beter? “Ik verstop dit beeldje altijd een beetje, want ik wil geen problemen. De regering houdt er niet van als wij kunst maken over dit soort onderwerpen… Maar misschien is het een beeld dat goed past bij jouw tijd hier in Zimbabwe?”, vroeg de kunstenaar aan mij. Volgende week ga ik het beeldje ophalen, wanneer Robert het naar tevredenheid heeft afgewerkt. Een geweldig aandenken, nu al! Jij nog een beetje op souvenirjacht geweest?
Jesse
Kumasi, Ghana
Ha Jes,
Wel heel mooi dat hij de moeilijkheden van de mensen in zijn kunst kan verwerken, en hij het nog aan jou wil geven ook! Maar tegelijkertijd ook weer jammer dat zelfs dát blijkbaar nog wordt ingeperkt… Ook hier
lijkt kunst overal aanwezig en lijkt het veel meer toegelaten te worden in het straatbeeld. De campus van de universiteit in Kumasi is eigenlijk één grote tentoonstelling van street art. Vooral graffiti is overal, en er lijken steeds weer nieuwe pieces bij te komen. De universiteit heeft zelf ook een grote art department.
Een tijd geleden alweer sprak ik met John, die zich als arts-student vooral bezighoudt met metalen, waar hij o.a. sieraden van maakt. Nadat hij me een aantal werken had laten zien, vroeg ik hem of er veel werk was voor artiesten in Ghana. “Het probleem hier is dat mensen veel te veel opkijken tegen bepaalde beroepen met een naam, zoals dokter, politicus of advocaat, en tegelijkertijd neerkijken op artiesten zoals wij. Al het geld gaat naar die beroepen, maar voor wat? Waarom is het werk van een advocaat meer waard dan dat van een kunstenaar?”
Het is daags nadat de nieuwe president Akufo-Addo ruim honderd ministers heeft benoemd voor zijn nieuwe regering. De afnemende achting voor creativiteit en kunst is iets wat ook herkenbaar is in Nederland. Vorige week liep ik op de campus mijn vriendin Agnes tegen het lijf, die de student art gallery beheert. Ze was een beetje somber: “Ik heb net een gesprek met mijn baas gehad. De opbrengsten van de gallery zijn niet hoog genoeg, en ze zijn bang dat er geen geld meer is om mijn baan te behouden. Ze geven zoveel geld uit aan allerlei andere dingen hier, waarom kan dat niet iets minder zodat er wat meer geld bij kan voor de kunst?” Als ik de krachtige boodschappen zie die sommige kunstwerken overbrengen, en ik luister naar wat sommige politici hier op radio en televisie verkondigen, begrijp ik de frustratie bij John en Agnes. Een paar ministers minder salaris en wat meer geld voor de kunst, Ghana zou er niet op achteruit gaan…