Voor hun stichting In2Afrika zijn Jesse en Vincent Oberdorf op het Afrikaanse continent. Vanuit Ghana en Zimbabwe beschrijven zij aan elkaar wat er bij hen allemaal gebeurt en hoe het dagelijks leven van jongeren er uitziet. Vandaag het derde deel. Lees hier mee met de verhalen die ze uitwisselen, en check Facebook en Instagram voor meer!
Harare, Zimbabwe
Hé Vin!
Hoe staan de zaken in Ghana? Hier in Zimbabwe gaat alles wel goed. Alweer een week geleden was ik in de Zimbabwe National Art Gallery, in het centrum van Harare. Op vrijdagavond werd daar een feestje georganiseerd, met de pakkende titel ‘Music @ the Gallery’. De toerist in mij was al snel overtuigd en vol goede moed meldde ik mij rond 19.00 uur bij de ingang. Na een biertje en wat muziek besloot ik maar eens naar de zaal te lopen waar het ‘art’-gedeelte van de avond plaats zou vinden. En daar stond hij. Iedereen kent dit fenomeen. Soms een vrouw, in dit geval een jongeman, met een stikker op zijn shirt: ‘free tour’.
De eerste rillingen liepen over mijn rug. Soms maak ik mijn rondje liever alleen, zonder verdiepende elementen in de vorm van een gids aan mijn zijde. Maar helaas, hij had mijn blik al gevangen. “What do you think of this particular piece of art, sir?” Nog een rilling. Nadenken over sculpturen en schilderijen en ook nog je mening delen, moeilijk! Maar de jongen, Clever genaamd (echt waar) drong zich niet op. Langzaam maar zeker wist hij mij voor zich te winnen. “So if you look around the room, what is your favorite piece of all?” Ik vertelde hem over de uitvergrote foto halverwege de tentoonstelling, van de beeldhouwer Amali Malola (zeker een google-search waard!). “Ahhhhh fantastic! And why do you like this picture so much?” Nou, ik kan in de ogen van deze man zien dat hij nog heel veel zin heeft in het leven, ook al is hij al 105 (!) jaar oud. Langzaam werd ik zelf wat losser. Clever was een goede gids, niet omdat hij alles tot in de puntjes dicteerde, maar omdat hij mij liet nadenken. Niet om het goede antwoord te geven, maar ook creatief te zijn. Voldaan stortte ik me even later weer in de muziek. Die gratis gids in het museum, dat is zo’n slecht idee nog niet!
Kumasi, Ghana
Hey Jes,
Met Clever als naam kan het ook eigenlijk niet fout! En gratis dingen, daar houden wij Nederlanders natuurlijk van (om nog maar eens een stereotype uit de kast te halen). Over gratis gesproken, tijdens het paasweekend heb ik ook een aantal bijzondere ervaringen gehad. Ik reisde met mijn Braziliaanse vriend Ric, die hier in Kumasi studeert, af naar Mpraeso. Daar vindt ieder jaar het Kwahu Easter Festival plaats. Op z’n Afrikaans waren we ’s ochtends gewoon in een Trotro gestapt, zonder voorbereiding of een idee over waar we die avond zouden slapen. Eenmaal in Mpraeso kwamen we erachter dat het festival zó druk is, dat eigenlijk alle hotels al maanden van tevoren vol zitten. Lekker dan. Op hoop van zege gingen we een aantal hotels af om te vragen of we ergens konden slapen.
Na het derde volle hotel liepen we de oprit op van, zo dachten wij, het volgende hotel. Vanaf het balkon van het enorme huis werden we verzocht naar binnen te komen. Bleek het gewoon het huis van een familie te zijn! Nadat we onze situatie hadden uitgelegd, en na voorzichtig aftasten van beide kanten (“You look to old for a student, show me your student card”), verliet de moeder des huizes bijna geruisloos het balkon, om een kwartier later terug te komen: “Your room is ready”. Wat volgde was een van de meest gastvrije ervaringen die ik ooit heb meegemaakt!Iedere dag werd er minimaal twee keer eten voor ons gemaakt, tijdens de paasmis zaten we uiteraard op de eerste rij, en zelfs de koelkast op onze kamer werd gevuld met voldoende drankjes. Het huis was het hele weekend gevuld met vrienden en familie, en wij werden zonder twijfel in de familie opgenomen. “Once trust is established, everything is possible”, verwoorde de zoon des huizes het perfect..
Harare, Zimbabwe
Yo Vin,
Dat klinkt zeker niet verkeerd, een volle koelkast, al dat eten, in een keer een nieuwe familie erbij! Over familie gesproken, vorig weekend ben ik voor het eerst oom geworden! Met Tinashe, een vriend die ik hier gemaakt heb, ging ik met Pasen een dagje zwemmen in een bijna verborgen plek, genaamd ‘Matora Shanga’. Dat is ergens 110 kilometer ten westen van Harare, ook zeker een google-search waard! Wat ooit een mijn was waar mineralen werden gewonnen, is nu een natuurlijk buitenzwembad, met fel blauw water, ommuurd door rotsen. Naast allemaal jongens en meisjes van mijn leeftijd ging ook het broertje van een van de dames mee zwemmen. Melvin was zijn naam en voor een dag was ik ‘uncle Jesse’! Samen speelden we voetbal en sprongen we van de rotsen langs het water. Melvin vertelde me over school. “Oke, dus we hebben een systeem met gele en rode kaarten. Geel is voor iets kleins, maar rood, dan heb je echt een probleem! Ik heb zelfs pas twee gele kaarten. Of misschien drie. Maar ik heb vrienden, die hebben er al negen!” Geloof mij Melvin, daar weet ome Jesse alles van… Ohja, en Melvin deelde ook nog zijn chips met mij! Wat een toffe gast, erg leuk om een dagje zijn oom te spelen.
Kumasi, Ghana
Ha Jesse!
Een maand in Zimbabwe en nu al oom, ik weet niet of ik dat heel tof of juist verontrustend moet vinden. Hoe dan ook, als iemand zijn chips met je deelt, dan zit het wel goed. Een tijdje geleden schreef ik je over gastvrijheid en hoe met vertrouwen hier alles mogelijk is. Nu moet ik daar toch even op terugkomen. De jongste generatie is namelijk iets minder goed van vertrouwen. Ik wordt hier in Ghana namelijk, je geloof het bijna niet, GEPEST! Kijk naar de foto, ik word hier gewoon flink in de maling genomen omdat ik een bril heb… De ‘Edgar Davids’ wordt op de foto perfect uitgevoerd door deze kleine man, terwijl zijn vriendjes staan te gniffelen op de achtergrond. Het moet niet veel gekker worden!