Op 20 januari gaat het daadwerkelijk gebeuren: de inauguratie van Donald Trump in het Witte Huis. Dat niet iedereen hier op zit te wachten was natuurlijk allang duidelijk. De gestopte rockband Audioslave staat bijvoorbeeld niet bepaald te springen om de nieuwe president. Na 12 jaar van afwezigheid op het podium heeft deze rockgroep besloten het podium weer te betreden voor een wel heel speciale aangelegenheid. Namelijk een anti-inauguratie concert in Los Angeles.
Pim Paalhaar
‘’Dit concert staat geheel in het teken van verzet. Verzet tegen racisme, seksisme maar voornamelijk verzet tegen Donald Trump’’, laat gitarist Tom Morello van Audioslave weten. Naast Audioslave dragen ook namen als Jack Black, Jackson Browne en The Los Angeles Freedom Choir bij aan de protestavond.
Protestsongs zijn van alle tijden. Muzikanten verwerken hun kritieken en ontevredenheid het liefst op de manier waar zij het best in zijn: het schrijven van nummers. In bijna alle gevallen zijn de creaties een politiek tegengeluid. TMI heeft de tien meest indrukwekkende protestsongs op een rijtje gezet. Woehoe, weer een lijstje? Jawel! Weer een lijstje!
10. Hurricane – Bob Dylan (1976)
Dylan schreef deze song omtrent de rechtszaak van professionele bokser Rubin ‘Hurricane’ Carter. Carter belandde onterecht in de gevangenis nadat hij schuldig was bevonden aan moord. In de indrukwekkende tune kreeg Dylan de nodige kritieken te verduren dat hij sommige details en feiten niet helemaal juist had, maar dit had nul invloed op de populariteit en de kracht van het nummer. Na 1976 heeft Dylan het nummer nooit meer live gezongen. Oh ja, we gaan dit icoon nog wel een keer vaker tegenkomen in deze lijst.
9. Creedence Clearwater Revival – Fortunate Song (1969)
Dit is een typisch voorbeeld van een tijdloze protestsong. John Fogerty, de frontman van Creedence schreef hem in het beruchte jaar 1969. Het lied gaat over de gedachten van een man die opgeroepen wordt tot dienstplicht en de oorlog in Vietnam moet uitvechten. Een doodgewone man die niet het geluk maar bovenal niet het geld had om zijn uitzending af te kopen…
8. P!nk – Dear mr. President (2006)
Dit nummer is eigenlijk een kritische open brief gericht aan de toenmalige president van de Verenigde Staten, George W. Bush. P!nk vraagt zich in de song af of hij met de Irakoorlog enig idee heeft wat hij aanricht, en hoe hij voor zichzelf zijn keuzes en beslissingen kan relativeren. Eigenlijk verwondert ze zich nogal over de houding van deze toch ook doodnormale man. Een reactie van de president zelf over het geschreven nummer bleef helaas uit.
7. Rage Against The Machine – Killing in the name (1992)
Een stevige protestsong en tevens de debuutsingle voor deze pittige rockband die in 1992 uitkwam. De band gooide stijlen als rap, fusion en rock door elkaar. Het nummer is één en al verzet tegen racisme en gehoorzaamheid en heeft eigenlijk maar een overkoepelende schreeuwende boodschap: Fuck you, ik doe niet wat jullie me opdragen. Ook komt het politiegeweld in de song aan bod wat het zelfs nu weer een actueel tintje zou kunnen geven gezien de vele berichten uit de Verenigde Staten over dit thema.
6. Boudewijn de Groot – Welterusten, mijnheer de president (1965)
Ook in eigen land werd de Vietnamoorlog zeer betrokken gevolgd. Wanneer je dit nummer naast die van P!nk legt zou je bijna zeggen dat ze hem een beetje heeft afgekeken van onze Boudewijn. In beide songs staat de vraag namelijk de vraag centraal hoe je als president alle gruwelen van de oorlog naast je neer kan leggen of zelfs kan negeren. Goed, de context van beide nummers gaan over verschillende oorlogen en verschillende presidenten dus laten we er maar niet te lang bij stilstaan. Dit vaderlandse nummer mogen we absoluut als tijdloos beschouwen. Credits uiteraard naar de fantastische tekstdichter Lennaert Nijgh, de vaste tekstschrijver van Boudewijn de Groot die dit nummer op zijn verzoek schreef.
5. Buffalo Springfield – For what it’s worth (1966)
Dit is de meest opvallende uit de lijst. In eerste instantie gaat er voor velen misschien geen belletje rinkelen, maar hij mag niet ontbreken als het gaat om protestsongs. Het nummer werd geschreven door Stephen Stills en verscheen in 1966 op een singletje met, zoals dat toen nog bestond, op de B-kant het nummer Do I have to come right out and say it van Neil Young. Dit zorgde er gelijk voor dat zowel Stills als Neil Young meer bekendheid kregen. Velen dachten dat de song geschreven was in het kader van de Vietnamoorlog. Niets is minder waar want het werd geschreven uit verzet tegen de wetten in het land die het mogelijk maakten om in te grijpen bij manifestaties en protesten. Neem de moeite om hem even te luisteren want het is vooral gewoon een heel mooi nummer.
4. 2Pac – Changes (1998)
Toch wel een van de bekendste nummers van deze grote raplegende. Zijn teksten zaten vol met maatschappelijke problemen waarmee hij grote groepen dichter bij elkaar bracht. Daarom mag dit nummer absoluut niet ontbreken in deze lijst. In Changes rapt 2pac voornamelijk over zaken die persoonlijk dicht bij z’n hart stonden zoals racisme, drugs, politiegeweld en het bendeleven. Omdat 2pac zich vaak kritische uitte tegenover het systeem mag deze uiteraard bij de categorie protestsong worden gerekend.
3. Barry McGuire – Eve of destruction (1964)
Het grappige is dat Bob Dylan op een gegeven moment klaar was met het releasen van zijn kritieke protestsongs. Dat liet in die tijd ineens een leegte achter in de muziekwereld. Barry McGuire sprong hierin met zijn cover van Eve of Destruction. Bij Barry was de emotie in zijn nummers altijd erg duidelijk af te lezen in zijn live gigs. Het nummer was origineel geschreven door P.F Sloan maar de bekendste cover werd deze en tevens een nummer-een-hit. Het lied vertelt over de vele dreiging en rampen van de vroege jaren zestig. Eigenlijk wordt er gezongen dat de wereld aan de rand van de totale vernietiging staat. Dat is niet heel onlogisch met al die berichten in die tijd van oorlog, de haat richting het westen en uiteraard de atoombommen.
2. Crosby, Stills, Nash & Young – Ohio (1971)
De aanleiding van dit geschreven nummer heeft echt alles met protesten te maken. Neil Young schreef dit lied namelijk na het Kent State-bloedbad op 4 mei 1970. Die dag werden op de campus van de Universiteit in Kent, Ohio, vier studenten doodgeschoten door de Nationale Garde. De campus was al dagen het symbool van studentendemonstraties tegen de Vietnamoorlog. De directe aanleiding voor deze studentenprotesten was het besluit van Richard Nixon om Amerikaanse troepen naar Cambodja te sturen om de Zuid-Vietnamese invasie te steunen. Dit werd in de Verenigde Staten door velen opgevat als een escalatie van de Vietnamoorlog. Om de onrust in bedwang te houden op de campus werd de Nationale Garde ingeschakeld. Na vele confrontaties tussen studenten en leden van de Garde besloot de Garde zich terug te trekken en leek de onrust voorbij. Plots draaiden 28 leden van de Nationale Garde zich om en vuurden 61 kogels af richting vijftien ongewapende studenten met catastrofale gevolgen. Naast deze protestsong van Neil Young over het bloedbad schreven ook The Beach Boys een nummer over de gebeurtenissen op Kent State University.
1. Bob Dylan – Blowin’ in the wind (1962)
Misschien wel de bekendste protestsong ooit geschreven. En natuurlijk komt deze dan van de grootste protestzanger ooit. Op filosofische wijze stelt Dylan in dit nummer een aantal vragen op het gebied van vrede, oorlog en vrijheid. Deze gerelateerd aan de Vietnamoorlog. Uiteindelijk hebben zeker honderd gerenommeerde artiesten Blowin’ in the wind gecoverd maar de mooiste en meest intieme versie blijft toch van de Nobelprijswinnaar zelf. Dylan zelf beschouwt het nummer niet als een van zijn beste teksten en zegt hem geschreven te hebben in minder dan tien minuten. Toch wist hij hiermee een gevoelige snaar te raken en de vraag is of dit nummer dan ook de vader van de protestsongs mag worden genoemd. Achja, het antwoord zal wel door de wind worden meegevoerd….
Er zullen ongetwijfeld nog wel protestsongs geschreven worden tegen Donald Trump wanneer hij gesetteld is in het Witte Huis. Carly Simon heeft in ieder geval voor de eerste keer toestemming gegeven om de mysterieuze persoon waarover zij zingt in haar grote hit You’re so vain een naam te geven… Ook dit is een vorm van een protestsong. Toch?