Na tientallen zakken pepernoten, twee grote kerstdiners en genoeg glazen champagne zitten de feestdagen er alweer op. Gezellige, wijnovergoten avonden met familie en vrienden zijn mijn favoriet. Een carpaccio hier, een varkenshaasje daar, en dit alles afromen met teveel toetjes en alcohol. Het fijne aan mijn metabolisme is dat ik, ruikend aan een Snickers, al drie kilo aankom. Na kerstige zes gangen-diners lijkt het ook alsof ik een drieling kan baren, de tweelingbroer van Erica Terpstra ben of mag solliciteren voor een nieuw seizoen Obese.
Door Stijn de Vries
Nu het 2018 is zit ik bomvol goede voornemens. Een nieuw jaar betekent immers betere cijfers halen, een sixpack creëren (wat nooit lukt) en toffe reizen maken, toch? Meer sporten en gezonder eten staat, as always, op nummer één. Maar eigenlijk heb ik een hekel aan goede voornemens. Na een aantal weken januari lig ik alweer met een zak Doritos op de bank, klagend dat die vijfhonderd meter hardlopen te hoog gegrepen was. Denk maar niet dat ik, omdat ik vind dat er wat vet van m’n pens mag verdwijnen, nacho’s laat staan of een marathon ga rennen. Dit hou ik alleen de eerste maand van het nieuwe jaar vol, waarna ik weer vrolijk terugval in mijn ongezonde gewoontes.
Goede voornemens zijn leuk voor heel even, maar uiteindelijk ook behoorlijk stom. Als je iets wil veranderen aan je leven, een killerbody wil creëren en betere cijfers wil halen, dan kan dat elke maand. Waarom zou je wachten tot het nieuwe jaar? Ik weet dat ik gezonder moet eten, meer moet sporten en vooral moet blijven ruiken aan die Snickers in plaats van ‘m opeten. Maar alleen maar streng zijn voor jezelf is ook niet leuk. Minder streng zijn, dat is mijn goede voornemen voor dit jaar.